Oorlog en Vrede

In het Midden Oosten dreigt een serieus conflict tussen Israël en Iran. Mocht het uit de hand lopen, dan kunnen we er gif op innemen dat andere landen zich ermee gaan bemoeien. Arabische landen zullen Iran steunen, het westen Israël. Een nieuw groot bloedvergieten ligt op de loer. Voor mij de zoveelste keer in mijn leven. Kennelijk leren we, als mensheid, niet of nauwelijks. Menig conflict wordt uiteindelijk met wapengekletter opgelost. Praten helpt niet, bidden ook niet. Zijn er andere vaatjes waaruit wij kunnen tappen, willen we in vrede en harmonie met elkaar leven?

De wereld staat bol van de conflicten. Overal op aarde zijn spanningen, op tal van plekken leidend tot strijd. En strijd kent louter verliezers. Ook de winnende partij moet de pijnlijke wonden likken. Ook al willen de zegevierende leiders ons doen geloven dat het allemaal de moeite en offers waard is geweest. Geldt dat ook voor de families die rouwen om hun overleden geliefden? Geldt dat ook voor de mensen die huis en haard achter moesten laten, voor de mensen die alles opnieuw moeten opbouwen, voor kinderen die hevig getraumatiseerd zijn?

Spanningen zullen er altijd zijn. We leven immers in een wereld uitpuilend van de tegenstellingen: warm – koud, arm – rijk, dik – dun, etc. Tegenstellingen wegpoetsen heeft geen zin. Dat is leven met je kop in het zand. Met tegenstellingen leren omgaan wel. Conflicten leren hanteren. Niet met een kan olie naar het vuur lopen, maar met een emmer water. Hoe krijgen we dit voor elkaar? Door bewustwording! Bewust leren van gebeurtenissen. Het leven gaan zien als leerschool. Vervelende gebeurtenissen niet vergeten, maar gebruiken om ervan te leren. Niet wegdrukken in het duister van vergetelheid, maar in het licht van de aandacht zetten. Waarom? Om een geweten op te bouwen, om levenswijs te worden, om vergeving te kunnen schenken, etc. Alleen zo kunnen oorlogen de wereld worden uit geholpen.

Leren van het verleden. Hoe dit proces op gang te brengen? Agressors zouden met slachtoffers in contact moeten worden gebracht. Zij die bommen hebben gedropt en trekkers hebben overgehaald, zouden na de oorlog in gesprek moeten gaan met de slachtoffers. Dus niet meer wegkomen met de pijnlijke gevolgen van hun agressie, maar ermee confronteren. Zo bouwt een soldaat een geweten op, zo krijgt een generaal spijt, zo kan een gewelddadig politiek leider tot de orde worden geroepen. Niemand mag meer wegkomen met de gevolgen van zijn gedrag. Door ervan te leren, kunnen we voorkomen dat zij weer de lucht in gaan met bommenwerpers, dat zij weer hun machinepistool in de aanslag nemen, dat zij weer oorlogsstrategieën gaan ontwerpen, dat zij weer ferme oorlogstaal gaan uitslaan.

Dit samenbrengen van partijen mag zonder veroordeling geschieden. Ze worden niet voor het gerecht gesleept, niet naar de galg geleid, maar de klas ingeleid. Een wond heelt pas echt als hij in liefde wordt verzorgd. En liefde oordeelt niet, veroordeelt ook niet. Samenkomen om ervaringen uit te wisselen en pijn los te laten. Nieuwe voornemens ontwikkelen (nooit meer oorlog) en emoties verwerken (verlichten en verlossen). Door ervan te leren, kunnen we voorgoed het oorlogsboek sluiten. Door bewustwording kunnen we een nieuw boek openen: leven in vrede en harmonie.

Wie moet het initiatief hiertoe nemen? Dat zullen niet onze politieke en militaire leiders zijn. Het voeren van oorlog is één van hun machtsmiddelen. Een beproefd middel om de macht te behouden. Als praten niet meer helpt dan hebben ze een heel arsenaal aan bommen achter de hand om alsnog hun zin te krijgen. Het initiatief zal van onderaf in de samenleving moeten komen. Van burgers die oproepen tot vrede. Die soldaten wijzen op de gevolgen van hun gedrag. Dat kan de vader zijn, een buurvrouw, een vriendin, iemand op social media. Ergens moet bij hen een lichtje gaan branden. Van hé, waar ben ik mee bezig. Als er geen soldaat meer naar het front vertrekt, dan staan de oorlogszuchtige leiders in hun hemd. Zij kunnen nog slechts plaatsmaken voor vredesduiven.

David Goedhart
Schrijver & Visionair